Людмила Вильчук, ученица Ирины Минской, Белоруссия, г. Пинск
Аглядзіцеся навокал.
Калосяцца нівы, калосся шумяць.
Ўсюду сустракае нас Радзіма Маць.
З далёкіх краёў, мы, зноў звяртаемся ў родны наш край.
Пабачце пабрацімы як хораша навокал!
Лясы шумяць, лугі зелянеюць,
Нівы напаўняюцца калоссем.
Песні жаваранкі над полем пяюць.
Душа пяе і расквітае.
Прастора рух ў сябе ўпускае.
Чаго табе яшчэ патрэбна чалавеча?
А можа табе не хватае часу,
Сіл і зроку ўбачыць ўсё гэта?
Тады астанавісь у бягучым рытме жыцця,
Аглядзіся навокал, можа не туды бяжыш,
Можа заблудзіўся, бяжыш па кругу
І выбіўся із сіл? Адкрый вочы,
Дыхні ўсімі грудзьмі араматы прастору.
Толькі зліўшысь з прыродай,
З матушкай Зямлёй.
Ты адчуеш волю, сілу, самастойнасць.
Цябе акрыляе шчасце палёта тваёй душы.
Усведамляеш сваю значымасць на гэтай Зямлі.
Браты, турбуйцеся аб нашай агульнай Зямлі.
Каб не плакалі дзеці нашы,
Каб старасць шчаслівай была.
Жывіце па Завету радзіцелей нашых нябесных і зямных.
| 